Karta X to narzędzie służące do bezpieczniejszego grania. Celem karty X jest ułatwienie (wręcz zaproszenie) grających do zasygnalizowania, że jakiś element podczas gry jest dla kogoś problematyczny i wycofanie lub wyedytowanie go. Ja stosuję jak na razie z powodzeniem, mogę podzielić się doświadczeniami, jeśli ktoś ma pytania.
Autorem karty X jest John Stavropoulos. Oryginał jest tutaj.
Zasady użycia przetłumaczył Leszek Karlik, zredagował Jakub Radzimiński.
Karta X jest na licencji CC BY-SA 3.0.
Kartę X w wersji pdf można pobrać stąd lub spod obrazka.
Bardzo mi się podoba zarówno sam pomysł, jak i wyjaśnienie, ale jedna rzecz mnie zainteresowała. Mianowicie w liście przykładowych rzeczy, których gracz może sobie nie życzyć, pojawia się „czytanie na głos”. Nie wydaje mi się to szczególnie niepokojące, traumatyczne, obrzydliwe ani okrutne, więc z czystej ciekawości spytam: ktoś wie, czemu tak?
(PS: Jezu, znęcanie się nad starszymi ludźmi. Płakałabym).
Mi się to kojarzy z dzieciństwem, więc może w tę stronę?
Jak w tytule poddziału: wszystko może być bodźcem przypominającym o traumatycznych przeżyciach. Mnie się jedna z moich ulubionych piosenek w pewnym momencie zaczęła kojarzyć ze śmiercią zwierzątka domowego, bo akurat jej słuchałam jak zadzwonili od weterynarza. Logiczne? Nie. Przestałam móc słuchać piosenki? Niestety tak.
Rzecz nie musi być niepokojąca, traumatyczna, obrzydliwa ani okrutna żeby wywoływać ból lub fobię. Człowiek nie powinien musieć się tłumaczyć i obnażać przed stosunkowo obcymi ludźmi, żeby uznali że „ma prawo” być mu przykro. Uczucia nie są logiczne.