naked female giant

W poprzed­nim odcin­ku Kata­rzy­na popro­si­ła panią Marian­nę o zmia­nę kotwi­cy (żeby być bli­żej face­ta, ale tego nie mówi­ła gło­śno), na co pani Marian­na się nie zgo­dzi­ła. Ale pod­czas pla­no­wa­nia gry wspól­nie uzna­li­śmy, że to dobry pomysł i wymy­śli­li­śmy, jak to zor­ga­ni­zo­wać (Anna będzie kotwi­cą Ada­ma, na któ­re­go ma crush, Mar­ta popro­wa­dzi Jan­ka, a Alek będzie kotwi­cą Kata­rzy­ny, swo­jej dziew­czy­ny). W fik­cji było dużo dra­my z powo­du zmia­ny kotwic (Anna była zachwy­co­na, Mar­ta — któ­ra nie będzie mogła opie­ko­wać się bra­tem — wyzwa­ła ją od suk, pani Marian­na: „Mar­ta, wyjdź!”). Zgod­nie na koniec sesji uzna­li­śmy, że to świet­nie wyszło, na wie­lu pozio­mach.

Na misję zosta­li wezwa­ni Janek i Adam oraz ich kotwi­ce.

Kata­rzy­na (do Alka, z bły­skiem w oku): wiesz co to zna­czy…
Alek: no to chodź!

Ja byłam zado­wo­lo­na i jako Kata­rzy­na (z oczy­wi­stych wzglę­dów), i jako ja: cięż­ko mi się wcho­dzi­ło w inte­rak­cje z Pau­li­ną, któ­ra pro­wa­dzi­ła Annę. Co gor­sza w jed­nej z pierw­szych scen przed­sta­wi­łam moją postać, jak bez­czel­nie oskar­ża Annę, że ją wyrzu­ci­ła z misji awa­ryj­nie (choć sama ją o to pro­si­ła) — i to bar­dzo rzu­to­wa­ło na tę rela­cję. Wię­cej nawet, ja odczu­wam lek­ki ble­eding: te nega­tyw­ne emo­cje z posta­ci wyle­wa­ją mi się na rze­czy­wi­stość i jestem momen­ta­mi pod­czas gry zła na gracz­kę, choć nie ma o co. Co mia­ło swo­je nega­tyw­ne kon­se­kwen­cje.

Efek­tem tej podwój­nej zło­ści była moja dekla­ra­cja sce­ny: „To będzie sce­na, w któ­rej spusz­czam Annie wpier­dol”. Gracz­ka się­gnę­ła po kar­tę X („bez prze­mo­cy wprost, obe­lgi i rzu­ca­nie przed­mio­ta­mi są ok”) — i nagle ja nie potra­fi­łam się emo­cjo­nal­nie z tym pogo­dzić, strasz­nie sła­bo. Zamiast iść dalej, pró­bo­wa­łam dopy­tać „czy na pew­no” — dobrze, że Kamil przy­wo­łał mnie do porząd­ku i do usta­leń, ale strasz­nie się zblo­ko­wa­łam. Nic dziw­ne­go, odmie­nia­nie prze­mo­cy przez wszyst­kie przy­pad­ki to moje stan­dar­do­we podej­ście w grze (szcze­gól­nie gdy nie wiem, co zro­bić, gdy impro­wi­zu­ję). W koń­cu wymy­śli­łam jakąś alter­na­tyw­ną sce­nę (Kata­rzy­na obma­wia Annę przed Ada­mem, „uwa­żaj na nią”), wyszło tak sobie.

Nasza gru­pa jest taka super, że moż­na było o tej sytu­acji poroz­ma­wiać. Pau­li­na zado­wo­lo­na z tego, jak final­nie zosta­ła roz­wią­za­na sytu­acja i z roz­mo­wy. Mi było strasz­nie głu­pio, ale wkurw z posta­ci mi prze­szedł, mam nawet pomysł na faj­ną sce­nę Katarzyna+Anna. Ach i tu tak na mar­gi­ne­sie: skre­wi­łam nie tyl­ko spo­łecz­nie, ale też mecha­nicz­nie:

A heavi­ly trau­ma­ti­zed pilot may cau­se harm or even death to non‐pilot cha­rac­ters during an inter­lu­de action.[…] A pilot with three trau­ma may cau­se harm during an inter­lu­de action (and kill har­med cha­rac­ters), a pilot with five or more trau­ma may kill a non‐pilot cha­rac­ter during an inter­lu­de action. […]
Pilots with less trau­ma sim­ply can­not bring them­se­lves to car­ry out such actions. (s. 124)

Kamil wpro­wa­dził do gry dru­gą Ani­mę, dzię­ki cze­mu misje mogą być bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne i na dwie oso­by. Co jest faj­ne, ale rodzi taką trud­ność, że (ponie­waż 1 Ani­mę obsłu­gu­je pilot i kotwi­ca) w takiej sytu­acji 1 oso­ba będzie pro­wa­dzić 2 posta­ci (naj­pierw pilo­ta, potem kotwi­cę, oka­zjo­nal­nie rów­no­le­gle). Ktoś (Arek? Pau­li­na?) zrobił/zaproponował kar­tecz­ki z imio­na­mi, żeby łatwiej było pamię­tać, kto któ­rą postać obsłu­gu­je. Wyko­rzy­sty­wa­li­śmy to też (Pau­li­ną inten­syw­nie miga­ła kar­tecz­ka­mi), gdy było dużo osób w sce­nie, do poka­zy­wa­nia, kto aktu­al­nie mówi. Pod­czas misji kar­tecz­ki uła­twia­ły alo­ka­cję kości.

Zre­zy­gno­wa­li­śmy z eks­pe­ry­men­tu z krze­sła­mi, inni też zgła­sza­li fru­stra­cję. Ja bym pew­nie dała szan­sę, ale resz­ta nie była zain­te­re­so­wa­na — nie upie­ra­łam się, ja też byłam sfru­stro­wa­na.

Jako gru­pa się coraz lepiej dogry­wa­my i chy­ba opi­sy­wa­nie świa­ta i obcych (ele­men­tów pocho­dze­nia obce­go) coraz spój­niej nam idzie (faj­nie jest usły­szeć „wow, super” na coś, co się wpro­wa­dzi­ło, faj­nie jest usły­szeć coś, na co się spon­ta­nicz­nie reagu­je „wow, super” — a takich rze­czy jest coraz wię­cej).

Janek sie­dzi z gita­rą
Adam: słu­chaj, myśla­łeś, że kie­dyś umrzesz?
Janek: nie, nie myśla­łem! nie myśla­łem o tym, dopó­ki nie przy­sze­dłeś i nie zaczą­łeś o tym mówić. Nie myśla­łem i nie zamie­rzam o tym myśleć. Zamiast tego nauczy­łem się grać, wiesz? chcesz posłu­chać?
Adam (z uśmie­chem): dajesz!
Janek: zna­la­złem jakiś śpiew­nik i z nie­go się nauczy­łem…
Adam: dajesz…
Janek (gra Nothing Else Mat­ters)
Adam (cału­je go w usta)

To wyżej to sce­na Arka i Pau­li­ny. Świet­nie było ich słu­chać, jak się zgra­li, Adam, postać Arka, jak zwy­kle emo, Janek jak zawsze bła­zeń­ski i nie chce myśleć o przy­szło­ści.

Na mar­gi­ne­sie tutaj: daw­no nie gra­łam w gru­pie, któ­ra jest tak zaan­ga­żo­wa­na i entu­zja­stycz­na wobec gry. Na przy­kład wszy­scy zabie­ga­ją, żeby gra się odby­ła (a nie jed­na oso­ba, jak dotych­czas, gdy gra­łam), roz­ma­wia­my po sesji, spe­ku­lu­je­my i entu­zja­zmu­je­my się, nie ma spóź­nień, roz­wią­zu­je­my pro­ble­my, gdy się poja­wia­ją. To super przy­jem­ne. Nie mówiąc już o tym, że też widzę, ja z sesji na sesję oni wzmac­nia­ją umie­jęt­no­ści potrzeb­ne w tej grze: opi­sy są coraz faj­niej­sze, misje idą gła­dziej,  sce­ny szyb­ko dążą do celu. Jej.

Przemyślenia mechaniczne

W tej grze MG ma peł­nię wie­dzy, co się dzie­je w świe­cie, a to, że kon­tro­lu­je Autho­ri­ty Figu­re, jesz­cze to pod­kre­śla. Przy­wód­ca wysy­ła te dzie­cia­ki na misje, sam/a może być kom­pe­tent­na albo nie, ale jest jedy­ną oso­bą, któ­ra jest zdol­na do podej­mo­wa­nia jakichś decy­zji — a te dzie­cia­ki (i też gra­cze, jeśli nie mają dostę­pu do nota­tek i pla­nów MG) mają tę wie­dzę ogra­ni­czo­ną. MG sam wymy­śla misje i MG jako Autho­ri­ty Figu­re je zle­ca, a pilo­ci wła­ści­wie są zobo­wią­za­ni te misje wyko­nać („shirk a mis­sion” — wymi­ga­nie się od misji ma poważ­ne kon­se­kwen­cje, i w fik­cji, i mecha­nicz­nie). Moim zda­niem to faj­nie współ­gra.

 Na razie misje są dla nas łatwe, w zasa­dzie bez myśle­nia wybie­ra­my w pierw­szej kolej­no­ści suk­ces misji, potem jest tro­chę zasta­na­wia­nia się, czy chro­nić kon­kret­ną rela­cję, czy bez­pie­czeń­stwo pilo­ta. Ale na razie misje były łatwe (po 2 cele, może 3), więc nawet te rela­cje nam się nie nad­wy­rę­ża­ją zbyt moc­no.

Zwy­kle pod­czas misji mam tak, że postać, z któ­rą mam Zaufa­nie na 2 lub 3 wbi­jam 1 – 2 punk­ty Stre­su, więc Rela­cji to nie szko­dzi bar­dzo. Ale jeśli chcę rela­cję pogłę­bić (czy­li zwięk­szyć zaufa­nie) i powiedz­my mam suk­ces w misji, to dosta­ję 2 sce­ny inter­lu­diów. W pierw­szej muszę zre­du­ko­wać stres (Stress Relief — czy­li akcja jest sku­pio­na na pro­ble­mach w danej rela­cji), a dru­ga musi zostać oce­nio­na jako Trust Buil­ding (budo­wa­nie zaufa­nia), czy­li pole­ga na roz­wi­ja­niu, defi­nio­wa­niu lub potwier­dza­niu danej rela­cji. Zaj­mo­wa­nie się rela­cją z inny­mi (z przy­ja­ciół­ką czy kochan­kiem) jest cięż­kie! Mówie­nie o swo­ich pro­ble­mach, lękach jest trud­ne! To zaj­mu­je czas! Gdy­by nie było pro­ble­mów, moż­na by po pro­stu roz­wi­jać przy­jaźń, a tak trze­ba się naj­pierw zająć pro­ble­ma­mi. Jak w życiu.

Ten kawa­łek mecha­ni­ki bar­dzo mi się podo­ba, choć cza­sem, gdy jestem Sędzią jest mi trud­no wybrać odpo­wied­nią opcję. Nadal nie jestem pew­na, czy jeśli powiem, że dane inter­lu­dium było Trust Buil­ding, a rela­cja ma stres, to w takiej sytu­acji nic się nie zmie­nia (bo powin­no być prze­pro­wa­dzo­ne naj­pierw Stress Relief), czy powin­nam wybrać coś inne­go, co może mecha­nicz­nie wejść.